پیرو پست یکی مونده به قبلD: یکمی از خودم فاصله گرفتم،خودمو در معرض قضاوت خودم قرار دادم، فکر کردم اگه کس دیگه ای اعمال منو انجام میداد چه فکری راجع بهش میکردم، خودم شدم قاضی خودم و درباره خودم حکم صادر کردم:
# لطفا پست نباشید
تنفس اعلام می شود..
باید آرامشم رو جای دیگری جستجو کنم،
جایی دور از تو و صدایت...
برای قضاوت در مورد دیگران باید خودتو تو موقعیت اونا قرار بدی و از چشمای اونا همه چیو ببینی، اما برای قضاوت خودت باید از خودت فاصله بگیری بایستی و اعمالتو موشکافانه نگاه کنی، وقتی درگیر زنذگی هستی،وقتی غرق آرزوها و رویاهاتی،وقتی دچار عادت شدی،یکم از خودت فاصله بگیر،خودتو ارزیابی کن، قبل از اینکه بذاری از خودت حالت بهم بخوره، راهتو پیدا کن...
شاید مهمترین نقطه ضعف من توی زندگیم اینه که خیلی زود به همه چیز و همه کس تو اطرافم دل میبندم،همه اطرافیانم،شهری که توش زندگی میکنم،آب و هواش،محله مون،حتی بعضی از کسایی که اصلا ربطی به من ندارن،طوری که حتی دیدن این آدما،شنیدن صداشون میتونه آرومم کنه،شاید از دید خیلیا این یه نقطه ضعف نباشه،ولی از دید من دل بستنی که باعث دلتنگی بشه بهت آسیب میزنه ،خیلی زیاد...
حتی وقتی که ازت دلخورم دلم برات تنگ میشه, انقدر که می خوام دوباره ببخشمت و دوباره خودمو بزنم به فراموشی, دوباره بشم مثل اول, خاطره های تلخمو از دلم پاک کنم و جواب لبخنداتو بدم, خونسرد بشم, مثل خودت, انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده..