من آدم درونگرایی هستم، یعنی هر اتفاقی بیوفته برام، در هر موقعیتی که باشم، اگه غمگین باشم، اگه مضطرب باشم، اگه کسی منو ناراحت کرده باشه، اگه مشکلی داشته باشم میتونم به خودم تکیه کنم، درون من دنیای بی انتهایی هست، میرم تو اعماق قلبم و خودم به خودم کمک میکنم، از پس سختیا برمیام خودمو آروم میکتم، حالم که خوب شد از غار خودم میام بیرون، اما هیچکس نمیفهمه من کی ناراحت شدم، کی تو خودم رفتم و کی حالم خوب شد، اما گاهی دنیا، زمین بزرگ خدا، حتی قلب خودم بعضی وقتا انقد برام تنگ میشه که دیگه حتی نمیتونم حتی نفس کشیدنو هم تحمل کنم.
اونوقت فقط کافیه یاد تو بیفتم خدا تو انقدر بی انتها و بزرگی ، انقدر خوبی که میشه از هر چی که دنیارو ،قلبمو برام تنگ و تاریک میکنه به تو پناه پناه ببرم، یه لحظه یاد کردنت برام کافیه تا حالم خوب بشه، دلم انقدر برات تنگ میشه که میخوام این دنیا و همه ی قشنگی هاش رو ترک کنم و بیام پیش تو که زیبایی های بی انتها پیش توست، دلم برای وصال تو خیلی تنگ شده...
