اسرار ازل را نه تو دانی و نه من

گاهی وقتا زندگی اونجوری پیش نمیره که ما دلمون می خواد طوری جلو نمیره که ما پیش بینی می کنیم .

گاهی اوقات یه چیزی رو از خدا می خوایم و یه مدت طولانی هم به فکر بدست آوردنش هستیم و برای رسیدن بهش هر کاری میکنیم ولی نمیشه.

گاهی اوقات مسیر زندگیمون اون طوری که ما می خوایم نیست , پستی ها و بلندیاش دلخواهمون نیست و ممکنه  قدر نعمتایی رو که داریم ندونیم.

گاهی, وقتی به خواستمون نمی رسیم , وقتی بیشتر فکر می کنیم, میبینینم این اون چیزی نبود که می خواستیم و شاید ممکنه به ضررمون بوده باشه. شاید به صلاحمون نبوده.

گاهی اتفاقاتی برامون پیش میاد که شاید خوشایند نباشن اما ما رو بزرگ میکنن , باعث می شن بزرگتر فکر کنیم , باعث می شن محکم تر بشیم , باعث میشن خیلی چیزا یاد بگیریم , شاید توی اون لحظات متوجه نباشیم ولی بعدها میفهمیم که چقدر عوض شدیم چقدر قوی تر شدیم.

خدایا مارو با مصلحت خودت پیش ببر...

"و عسی ان تکرهوا شیئا و هو خیر لکم و عسی ان تحبوا شیئا و هو شر لکم"

پارادوکس

خدایا این دلتنگی رو از من بگیر ولم نمی کنه...

"سواد رسانه ای" داشتن یا نداشتن , مسئله این است

به نظر من همه آدما می دونن زمان چه ارزش و اهمیتی داره , همه می دونن زمان توقف نداره و نمی شه اونو بازیافت کرد, نمیشه به عقب برگشت , نمیشه فرصت هدر رفته رو دوباره برگردوند .

اما چرا ماها اجازه میدیم زمانمون این مهمترین و با ارزش ترین چیزی که داریم به راحتی از دستمون بره و حتی براش تاسف هم نخوریم چون اصلا گذرش رو نمی فهمیم .

دارم از رسانه هایی حرف می زنم که افسار زندگیه ما رو به دست گرفتن اگه بخوایم واقع بین باشیم و از خودمون بپرسیم  جوونامون واقعا دارن انرژی و وقتو جوونیشونو کجا صرف میکنن؟ همه سراشون تو گوشیه , چرا ؟ رسانه ای که باید ما اونو به دست بگیریم و ازش برای پیشرفت خودمون استفاده کنیم داره مارو اداره میکنه , شب و روزمون شده دریافت اطلاعات به درد نخور و بی اهمیت که دونستنش دردی ازمون دوا نمیکنه, گوشی هامون مثل خوره دارن زمانمونو می خورنو ما متوجهش نیستیم . چرا یه فکری به حال خودمون نمیکنیم  (واقعا داریم به کجا میریم؟!)

سواد رسانه ای از اون دسته آگاهی هایی هست که تو جامعه ی ما کمتر کسی بهش اهمیت می ده, سواد رسانه ای مثل رژیم غذاییه که مشخص میکنه چه چیزی مضر و چه چیزی برای سلامتیمون مفیده یعنی بدونیم حد و حدود استفاده از یه رسانه چیه یعنی بدونیم چطور باید ازش استفاده کنیم وداریم به چه قیمتی براش وقت می ذاریم یعنی هر چیزی رو که منتشر می شه با آغوش باز و بدون فکر قبول نکنیم, ببینیم که آیا اصلا ارزش زمانی رو که داریم براش صرف می کنیم داره یا نه ؟

کشورهایی که خودشون تولید کننده این رسانه ها هستن هم به اندازه ما درگیر این مسئله نیستن چرا ما باید وقت با ارزشمونو که باید صرف زندگیمون پیشرفتمون آموزشمون و کارمون بشه رو داریم راحت تو فضای مجازی میگذرونیم چرا؟؟؟؟

  

جاده ها بی تو ...

خبر نداری از دلم که ساده درد می کند

از این دلی که بی تو بی اراده درد می کند

مدام ذهن خسته ام تو را مرور می کند

سَرَم،سَرَم، خدا،که فوق العاده درد می کند

به جاده می زنم ولی چقدر پای عاشقم

از اینکه بی تو می رود پیاده درد می کند

گله ندارم و غم ِ تو را به دوش می کشم

فقط شنیده ام که دوش ِ جاده درد می کند

تمام تار و پود من ، از اینکه بی خیال ، تو

دلت به من اهمیت نداده درد می کند

"صفورا یالوردی"

به دو چشم تو

خبرت هست که بی روی تو آرامم نیست

طاقت بار فراق این همه ایامم نیست

خالی از ذکر تو عضوی چه حکایت باشد

سر مویی به غلط در همه اندامم نیست

میل آن دانه خالم نظری بیش نبود

چون بدیدم ره بیرون شدن از دامم نیست

شب بر آنم که مگر روز نخواهد بودن

بامدادت که نبینم طمع شامم نیست

چشم از آن روز که برکردم و رویت دیدم

به همین دیده سر دیدن اقوامم نیست

نازنینا مکن آن جور که کافر نکند

ور جهودی بکنم بهره در اسلامم نیست

گو همه شهر به جنگم به درآیند و خلاف

من که در خلوت خاصم خبر از عامم نیست

نه به زرق آمده‌ام تا به ملامت بروم

بندگی لازم اگر عزت و اکرامم نیست

به خدا و به سراپای تو کز دوستیت

خبر از دشمن و اندیشه ز دشنامم نیست

دوستت دارم اگر لطف کنی ور نکنی

به دو چشم تو که چشم از تو به انعامم نیست

سعدیا نامتناسب حیوانی باشد

هر که گوید که دلم هست و دلارامم نیست

 

هرگز به تو دستم نرسد..

 تو ماهی و من ماهی این برکه ی کاشی   

 اندوه بزرگی ست زمانی که نباشی

             آه از نفس پاک تو و صبح نشابور               

 از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی

       پلکی بزن ای مخزن اسرار که هر بار          

 فیروزه و الماس به آفاق بپاشی

         ای باد سبک سار مرا بگذر و بگذار             

 هشدار که آرامش ما را نخراشی

            هرگز به تو دستم نرسد ماه بلندم             

 اندوه بزرگی ست چه باشی، چه نباشی

حرف های نگفته

تا حالا شده تو دلت یه کوه حرف نگفته داشته باشیو نتونی به هیشکی بگی ,شده حتی نتونی اینجا بنویسیشون, شده بخوای خودتو آرومو خوشحال نشون بدی ولی هیشکی باور نکنه ,شده به هرجا نگا میکنی غم توی دلت هی بیاد بالا و تا گلوت برسه و راه نفستو بگیره, خیلی درد داره...

خدایا من چمه؟؟ تکلیف منو با خودم روشن کن...

سمفونی سیارات

دارز بکش چشماتو ببند و گوش کن , این صدای جهان هستیه.. تصورش کن, یکم هولناکه...

کلیک

دقیقا کجایی...؟

نفسم میگیرد در هوایی که نفس های تو نیست...

از کجا آمده ام آمدنم بهر چه بود؟

پیش از من و تو لیل و نهاری بودست          گردنده فلک نیز به کاری بودست

هر جا که قدم نهی تو بر روی زمین            آن مردمک چشم نگاری بودست

بعض ازماها بعضی وقتا طوری رفتار میکنیم که انگار مرکز پرگار عالمیم, طوری زندگی میکنیم که انگار جاودانه ایم , طوری فکر می کنیم که انگار مرگی به سراغمون نمیاد و فقط مال دیگرانه.

از زمین و زمان توقع داریم از پدر و مادر از دوستامون, حتی اگه گاهی خدا دعامونو نشنوه و یا حتی یکم دیرتر دعامونو مستجاب کنه باهاش قهر میکنیم

کاری نداریم جز اینکه منیتمونو ارضا کنیم, نمی دونم اسمشو چی می ذارین ..تکبر ,عجب , غرور ,حب نفس .ولی می دونم که اگه جلوش نایستی اگه هرچی ازت می خوادو انجام بدی تبدیل میشه به هیولایی که روحتو می بلعه اونوقت دیگه انسانیتی برات نمی مونه...

اگه یه ذره تفکرتو وسعت ببخشی می بینی که بابا کائنات , زمین , عالم هستی بدون تو هم میچرخه و تو فقط ذره ای هستی در مقابل این عالم بی نهایت اونموقع دیگه به خودت میای و ادعات گوش فلکو کر نمی کنه, دوست داری از این فرصتی که خدا بهت داده استفاده کنی تا بتونی خودتو بکشی بالا طوری که عالم با این همه عظمتش گنجایش تو رو نداشته باشه...