مرهم

خیلی عجیبه کسی که حالتو بد میکنه،قلبتو میشکنه،باعث میشه آرزوی مرگ کنی،همون کسیه که صدای خندش،لبخند کمرنگش،دستاش،چشماش که مهربون نگات میکنه ،میتونه تو یه لحظه همه اون حسای لعنتی رو ازت بگیره و انگار نه انگار که تا چند لحظه پیش از دستش آرزوی مرگ میکردی.

خودش هم عذابت میده و هم  صداش میشه مرهم زخمایی که خودش رو تنت کاشته.

خودش هم دردته هم درمونت...